Susmaya birçok anlam yüklenmiş… Söz gümüşse, sükut altındır demişler… Çünkü konuşmak insanın başına bir takım işler açabilir… Oysa susan kimse için böyle bir şey söz konusu değildir. Öte yandan susmak onaylamak mıdır ? Önemsememek midir? Takmamak mıdır ? Yoksa kabullenmek midir ? Bunları bilmiyoruz…
Bunu niçin yazıyorum… Almanya’nın Essen kentinde 1985 yılında ‘Türkiye Araştırmalar Merkezi’ adıyla bir kurum kurulmuş, 2010 yılında da adı Türkiye Araştırmaları ve Uyum Araştırması Vakfı (Stiftung für Türkeistudien und Integrationsforschung) olarak değiştirilmiş… Vakfın direktörlüğüne Prof. Dr. Hacı Halil Uslucan getirilmiş…
Bu kurumun bütçesinin bir bölümü çok sayıda Türk/Türk kökenli veya diğer milletlerden göçmenlerin yaşadığı Kuzey Ren Vestfalya Eyaleti bütçesinden doğrudan karşılanıyor. (2016’da eyalet sayıştayının bu kurum ile ilgili bütçe raporunun akıbetini ve bir yöneticisinin unvanı ile ilgili konuyu duydum ama bilmiyorum)
Almanya’da camilere/mescitlere çok sayıda saldırı yapılmış, Almanlar yaz tatili için tekrar Türkiye’ye yönelmiş (etkili bir Alman politikacı ailesiyle Türkiye’nin güneyinde tatil yapıyormuş şu anda), afd isimli parti yabancılara yönelik üzücü açıklamalar yapıyor… Köken dili Türkçe dersleri geriliyor… vs… Liste uzatılabilir…
Bunlar tam da bu kurumun konuları değil mi… Vergilerle bütçesi oluşan bu kurumun bu güncel konularda kamuoyunu bilgilendirmesi/aydınlatması gerekmez mi… Bana dostlarım/arkadaşlarım soruyor… Bu kurum hakkında niye ısrarla yazıyorsun… Yazıyorum, çünkü vergilerle desteklenen bir kurum sessizliğe bürünmüş… Bu bir vatandaşlık görevi… Bilmeliyiz… Öğrenmeliyiz… Vazifesini yapıyorsa da alkışlayıp desteklemeliyiz… Yapamıyorlarsa da yerlerini yapabileceklere bırakmalarını talep etmeliyiz…
NOT: Bu kurumun çalışma politikasını belirleyecek Kuratorium (Bir nevi mütevelli heyeti) henüz belirlenmedi. Bu konuyu da takip ediyorum…
