Yaklaşık altıyüz sene teknolojide, sanayide ve bilimde hiçbir atılım yapamayan Osmanlı, sonunda yıkılmış ve „Boğazın Hasta Adamı“ olarak tanımlanmaya başlamıştır. Biliyorum, olurmu öyle, Fatih Sultan Han karadan gemileri yürüttü ve Bizansı dize getirdi diyecekler.
Doğrudur, Fatih Sultan Mehmet`in çok zeki ve en az yedi dil konuştuğu söylenir. Keşke, Fatih`den sonra gelen Padışahlar Saray sevdası ve taht kavgasına değilde, bilime ve eğitime değer verebilselerdi. Sonunda Fatih tarafından alınan İstanbul İngiliz yönetimine teslim edilmiştir.
Eğitime ve bilime değer vermeyen Osmanlı Padışahlarının tek düşünceleri vardı, savaşarak elde ettikleri topraklarda yaşayan toplumları idareleri altına alarak, oralardan vergi toplayıp yemek. Anlıyacağınız üretmeden, savaşarak elde ettiklerini yiyen hazırcılardı. Tıp ki, bugün olduğu gibi, üretmeden borç alıp yiyenler gibi.
Sonunda Osmanlı İparatorluğu günden güne zayıfladı ve teknolojik alanda gelişen devletler karşısında yenilmeye başladı. Sevr ile paylaşılmak istenen Osmanlı, sonunda Başkent İstanbul`u dahi İngiliz yönetimine teslim etmiştir.
İstanbul`u dahi kayıp eden Osmanlı`nın yok oluşunu gören bir avuç aydın, düşmana ve Sultan`a karşı isyan bayrağını açmışlar ve Samsun`a hareket etmişlerdir. Büyük mücadeleler sonunda Anadolu`yu düşman işgalinden kurtarmış ve Türkiye Cumhuriyeti`ni kurmuşlardır.
Cumhuriyeti kuranların en büyük şansızlıkları, azınlıkda olmalarıydı. Eğitim düzeyi çok düşük olan topluma, devrimleri kabul ettirmek oldukca zor olmuştur. Örneğin harf, kıyafet, laiklık, Medeni Kanun gibi devrimleri halkın çoğunluğu kabul etmemiştir. Halkın kabul etmesi mümkün değildi, çünkü halkın eğitim düzeyi, çağdaşlaşmayı anlayacak düzeyde değildi.
Cumhuriyeti kuranlar, bir yandan halkın eğitim düzeyini yükseltmek için seferberlik ilan ederken, diğer yandan da ülkeyi sanayileştirmek için gece gündüz çalışıyorlardı. Cumhuriyetciler ülkenin geleceğini inşa ederken, bir tarafdan da Cumhuriyet düşmanları ile mücadele ediyorlardı. Örneğin Menemen olayları, Şeh Sait veya Said-i Nursi gibi Cumhuriyet düşmanları ilede mücadele ediyorlardı.
Evet, Cumhuriyet kurulduğunda erkeklerin %5 ve kadınların is binde 1 olan okuma yazma oranının karşısında yaklaşık %90 okur yazar olmayan ve bir avuç yobaz tarafından yönlendirilen cahil bir halk vardı. Örneğin, bu halkın eğitimini geliştirmek ve feodal toplumdan çağdaş topluma geçilmesi için Köy Enstüleri kurulmuştur.
Köy Enstütüleri bardağı taşıran son damla olmuştur. Meclis`de ki toprak ağaları, başta Adnan Menderes ve arkadaşları olmak üzere, Köy Enstütüleri`nin kapatılması ve toprak reformunun yapılmaması için var güçleri ile çalışmışlardır.
Köy Enstütüleri`nin kapatılması yetmemiş, ülkenin aydınlarına karşı savaş açılmıştır. Cumhuriyet`in yetiştirdiği çok az aydın ya öldürülmüş, ya hapislere tıkılmış veya ülkeden ayrılmak zorunda bırakılmışlardır. Bunların başında hunharca katledilen Sabahattin Ali ve Nazım Hikmet gelmektedir. Gerici ve Cumhuriyet düşmanları kan içmeye doymamışlar, başta Uğur Mumcu olmak üzere yüzlerce Cumhuriyet aydınlarını yok etmişlerdir.
Aydınları yok etmek yetmemiş, insanlar arasında mezhep ayrıcalığını körüklemişler ve Alevi toplumuna karşı, toplu katliamlar gerçekleştirmişlerdir. Bunların başında Kahraman Maraş, Sivas ve Çorum olayları gelmektedir. Sivas Madımak Oteli`nde yakılan 35 aydın ve çocukların acısı halen dinmemiştir.
Cumhuriyet kendi aydınlarına sahip olamadığı için, bugün gericiler Ordu, Emniyet, Sağlık ve Eğitim alanına hakim olmuşlardır. Kurtuluş Savaşı`nı kazanarak, Cumhuriyeti kuran Türk Ordusu irticacı kesimlere teslim edilmek istenmektedir.
Bugün geldiğimiz nokta ise, Cumhuriyet`in bütün değerlerinin yok olduğu, çağdaş eğitimin yerini gerici, demokrasinin yerini tek adam rejimi ve evrensel hukukun yerini emredersin hukuku hakim olmuştur.
Son olarak şunu diyorum. Cumhuriyet kendi aydınları ile mücadele ederken, karşıdaki gerici tehlikeyi gözden kaçırmıştır.
